Piet Mondriaan

Piet Mondriaan (1872-1944) Na zijn opleiding aan de Rijksacademie in Amsterdam ontwikkelde Mondriaan zich tot een zeer gewaardeerde naturalistische landschapschilder. Na verloop van tijd vertonen zijn schilderijen steeds fellere en meer primaire kleuren, omdat hij, naar eigen zeggen, in de natuurlijke kleuren de schoonheid van de natuur niet kan uitdrukken. Bovendien wordt hij geraakt door het kleurrijke werk van fauvisten als Matisse. In 1911 raakt hij in de ban van de Franse kubisten, verhuist naar Parijs en verfranst zijn naam tot Mondrian. Hij abstraheert de werkelijkheid meer en meer, en gebruikt daarbij aanvankelijk een pallet van aardekleuren als oker en omber. In tegenstelling tot the kubisten ligt aan zijn werk en sterk theosofische overtuiging ten grondslag, en hij ziet de kunst als “een langzame groei tot het geestelijke”. Bovendien gaat hij in zijn streven naar perfecte abstractie verder dan de kubisten, die in zijn ogen blijven hangen in het gebruik van realistische elementen. Tijdens de eerste wereldoorlog verblijft Mondrian in het neutrale Nederland. De abstracte schilderijen worden geometrisch van aard. Hij schrijft: “Ik vermeen dat ’t mogelijk is door horizontale en verticale lijnen, geconstrueerd bewust maar niet berekenend …. te komen tot een kunstwerk even sterk als waar”. Hij wordt zich ook steeds meer bewust van de lege ruimte rondom de vorm, en streeft ernaar de harmonie tussen beiden weer te geven.